آیت الله علی اکبر هاشمی رفسنجانی . . .

به وقت یکشنبه ساعت 7:30 عصر 19 دی ماه 1395 هجری شمسی، آیت الله علی اکبر هاشمی رفسنجانی از بین ما رفت.

وقتی میگم از بین ما رفت منظورم اینه به معنی واقعی کلمه از بین همه ی ما، تک تک ما رفت. از بین کسانی که دوسش داشتن، کسایی که دوسش نداشتن و دشمنش بودن و از بین کسایی که هیچ فرقی براشون نداره؛ رفت.

اخه هاشمی که فقط یه جسم نبود، یه جریان بود، یه اثر بزرگ بود و چه ازش خوشمون میومد چه نه، رو زندگی همه ی ما تاثیر داشت و حالا که رفته زورقی هستیم در باد و طوفان، بدون ناخدا بدون ناجی. بدون اون نجات دهنده ای که از لابلای رعد و برق و بارون و موج های بزرگ، چراغ قایقش سوسو بزنه و بیاد و مارو سوار کنه ببره به یه جزیره ی امن دست نوازش رو سرمون بکشه و لبخند بزنه و عباشو برداره و بره یه گوشه مارو نظاره کنه تا وقت طوفان و نجات بعدی برسه.

واقعی ترین و قشنگ ترین تیتر در وصف وفاتش به نظرم این بود:

من رفتم، خودتان ماندید و خودتان . . . 

نرو، ما تنهایی به هم رحم نمی کنیم، گند می زنیم. می شود از آسمان هم به وقت تنهایی و طوفان نجاتمان بدهی امیرِ کبیر؟

یا علی